Είναι φορέσ που έχω να σε δω καιρό
Είναι στιγμέσ που θέλω με κάποιον να τα πω
Μόνο που πια δεν αντέχω τη νύχτα να περνώ
Και νιώθω σαν το ψάρι έξω απ' το νερό
Είναι φορέσ που θέλω τόσο να σε δω
Και λησμονάω τον πόθο μου με μπάσταρδο πιοτό
Μονάχοσ στην αθήνα πάλι τριγυρνώ
Να βλέπω γύρω τόση ασχήμια άλλο δεν μπορώ
Απ' το γυαλί μου λένε όλοι πώσ να ζήσω
Τον πιο καλό ρουφιάνο να τον προτιμήσω
Ο ουρανόσ αλλάζει χρώμα εδώ και δέκα χρόνια
Και η ελπίδα μου πουλήθηκε στα ψώνια
Στην πόλη τρέχουν τέρατα αμάξια δίχωσ φρένα
Σ' αυτούσ τουσ δρόμουσ πια μου φαίνονται όλα ξένα
Παιδάκια που δεν παίζουνε και σαν παιδιά δε ζούνε
Και σ' άλλων όνειρα θα πέσουν να χαθούνε
Και του αντάρτη πανί κούνα στον αέρα
Όλα τα βόλια του έρχονται σ' εμένα
Μου λέει πωσ σκοτώνει για λογαριασμό μου
Μα εγώ ξέρω καλά πωσ είναι για κακό μου
Και τα παιδιά που βρίσκουμε στο πάρκο στην πλατεία
Τα τρώει το σκοτάδι κι η υποκρισία
Κάποιων ηλίθιων η άσπιλη κοινωνία
Των εμπόρων λευκού θανάτου ασυλία
Και στα σκυλιά που περιμένουν στη γωνία
Δίνω το γέλιο μου και την ειρωνεία
Κάνω πέτρα το αστείο μου ξεχνώ την ανοχή μου
Ρίχνω άκυρο σ' αυτούσ που παίζουν τη ζωή μου
Τίποτα δε θέλουμε και όλα τα ζητάμε
Έχουμε φωσ ακόμα και καλά κρατάμε
Στην πόλη τρέχουν τέρατα αμάξια δίχωσ φρένα
Σ' αυτούσ τουσ δρόμουσ πια μου φαίνονται όλα ξένα
Παιδάκια που δεν παίζουνε και σαν παιδιά δε ζούνε
Και σ' άλλων όνειρα θα πέσουν να χαθούνε
Είναι φορέσ που έχω να σε δω καιρό
Είναι στιγμέσ που θέλω μ' εσένα να τα πω
Μόνο που πια δεν αντέχω τη νύχτα να περνώ
Και νιώθω σαν το ψάρι έξω απ' το νερό